نگرانی های سیدمحمد خاتمی و اکبر هاشمی رفسنجانی دو رئیس جمهوری پیشین ایران نسبت به روند اقتصادی کشور، باعث شد دیروز این دو در دیدارهای جداگانه با دانشجویان تهرانی و نخبگان کرجی، هشدارها و دغدغه های مشابهی را بر زبان بیاورند.
به گزارش سرمایه خاتمی و هاشمی که 16 سال و از سال های 1368 تا 1384 مسوولیت اجرایی کلان کشور و تدوین و اجرای برنامه های اول، دوم و سوم را برعهده داشته اند، اکنون نگران هستند که برنامه چهارم توسعه از مسیر خود منحرف شده و در نهایت سند چشم انداز نیز که قرار است در سال 1400 ایران را به قدرت برتر منطقه تبدیل کند، اجرا و محقق نشود. آنها برای این نگرانی مشترک خود فرآیندها و رویه های کلان و البته مصداق های مشخص ارائه می کنند.
نگرانی از بی ثباتی مدیریتی و عدم توجه به نیروی انسانی به عنوان سرمایه مدیریتی کشور، تعاریف غیر کاربردی از عدالت اقتصادی و منحصر کردن آن به عدالت توزیعی، تغییر مکرر سیاست ها و روش ها، کم توجهی به رشد تورم، تغییر جهت سیاست های اقتصادی دولت از تولیدمحور به واردات محور، نقدینگی بالا و بیکاری بخش هایی جدی از این ادبیات انتقادی دو رئیس جمهور سابق و اسبق را نسبت به وضع موجود و نگرانی های آنها درباره آینده اقتصاد کشور تشکیل می دهد.
هاشمی رفسنجانی در مقام رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام می گوید: «عدم توجه به نیروهای کارآمد و متدین باعث اتلاف سرمایه های انسانی است. برای تربیت نیروها، وقت و هزینه زیادی صرف شده و اکنون عدم توجه به آنها اتلاف سرمایه هاست.»
او که در جایگاه بالاترین مقام مجلس خبرگان نشسته، تاکید می کند: «وجود تورم، بیکاری و نبود ثبات در مدیریت ها موجب نگرانی است. عدم نگرانی و غفلت از این موضوعات می تواند در آینده معضلات زیادی را به همراه داشته باشد.»
سیدمحمد خاتمی نیز به مصادیق مشابهی اشاره کرده است. خاتمی می گوید: «اکنون رسیدن به اهداف برنامه های سند چشم انداز 20 ساله کشور دور از دسترس است و فکر می کنم با شرایط کنونی به آن نخواهیم رسید و آیا نباید فکری کنیم که از آنچه که امروز هستیم به شدت عقب نیفتیم؟»
رئیس جمهوری سال های 1376 تا 1384 ایران درباره شعار اصلی دولت کنونی یعنی عدالت می گوید: «گاه سخن از عدالت می گوییم و آن را هم در اقتصاد صدقه ای خلاصه می کنیم. وقتی درآمدهای کشور را که باید صرف سرمایه گذاری شود در امور جاری استفاده کنیم و تورم و نقدینگی بالا رود و فردا که نفت مصرف شد، سرمایه تجدیدپذیر و مولد وجود نداشته باشد از فقیر هم فقیرتر می شویم. عدالت اقتصادی این است که بنیه اقتصادی جامعه بالا باشد و البته توزیع هم عادلانه باشد.
